Chodzi Mikołaj po śniegu
i myśli: "Wszystko w biegu!
Nie mam nawet chwili wytchnienia
w dzień Bożego Narodzenia.
Renifery mi wysiadły,
deski od sań mi odpadły.
Muszę biegać sam, aż padnę,
a kondycji nie mam żadnej.
Zaraz skończę część północną,
zamiast zrobić ciszę nocną
muszę lecieć na południe,
aż mój worek trochę schudnie.
Choć w Święta muszę pracować,
potem mogę odchorować.
Cały przyszły rok mam wolny,
dla mnie to żaden rok szkolny.
Mogę leżeć na tapczanie,
śledzić nowe sceny w
Klanie,
ale kiedy nic nie robię,
w wolnych chwilach myślę sobie:
Może i ciężko pracuję,
od rana do nocy haruję,
ale gdy daję prezenty,
jestem bardziej uśmiechnięty.
Mogę dzielić się radością,
darzyć innych swą miłością.
Teraz pędzę tam, do dzieci,
bo pierwsza gwiazdka już świeci!"
Chwycił worek, poszedł dalej,
widział, że światło się pali.
Siedzi tam cała rodzina -
szybko wskoczył do komina...
WESOŁYCH ŚWIĄT 
Dla mnie to monotonia 
